Opowiadamy, słuchamy i się zmieniamy….
„Opowieści przynoszą uzdrowienie. Mają wielką moc. ( … ). W opowieściach znajdziemy lekarstwo, które przywróci nam każdy psychiczny utracony popęd, instynkt i energię. Opowieści pobudzają, wzruszają, rodzą smutek, pytania, tęsknoty i głębokie zrozumienie, co z kolei spontanicznie wydobywa na powierzchnię archetyp Dzikiej Kobiety”(Clarissa Pinkola Estes, Biegnąca z wilkami, s. 23).
Dlaczego bajki zaczynają się od „bliżej nie określonego czasu”? Tak jak bajka o motylu….
Pewnego dnia mały motyl zaczął wykluwać się z kokonu. Człowiek usiadł i przyglądał się, jak motyl przeciska swoje ciałko przez malutki otwór. Wtedy motyl się zatrzymał — jakby zaszedł tak daleko, jak mógł i dalej już nie miał sił. Człowiek więc postanowił mu pomóc: wziął nożyczki i rozciął kokon. Motyl wydostał się z niego bez problemu, miał jednak wątłe ciałko i bardzo pomarszczone skrzydła. Człowiek dalej go obserwował, spodziewając się, że skrzydła motyla zaczną stopniowo grubieć, powiększać się, dzięki czemu motyl będzie mógł odlecieć i zacząć żyć. Tak się jednak nie stało. Motyl spędził resztę życia, czołgając się po ziemi z mizernym ciałem i pomarszczonymi skrzydłami. Do końca życia nie był w stanie latać.
Człowiek w całej swej życzliwości i dobroci nie wiedział, że walka motyla z kokonem była bodźcem dla jego skrzydeł, że motyl jest w stanie latać tylko wtedy, gdy pokona opór kokonu.
Jakie refleksje się w Tobie pojawiły po przeczytaniu tej bajki?
Z kim się nimi podzielisz?
Jak w obliczu tej bajki rozumiesz pojecie zmiany?
