Tajemnica Studni
Marokańscy Beduini często opowiadają taką oto historię: Ewa przechadzała się po rajskim ogrodzie, gdy nagle drogę zastąpił jej wąż.
– Zjedź jabłko – powiedział. Ewa upomniana wcześniej przez Pana Boga, odmówiła.
– Zjedź jabłko – nalegał wąż. – Musisz być piękna dla swojego mężczyzny.
– Nie muszę – odparła Ewa. – Jestem jego jedyną kobietą, innej nie ma. Wąż zaśmiał się.
– Ależ ma. – I żeby przekonać o tym Ewę, zaprowadził ją na wzgórze, gdzie znajdowała się studnia. – Jest tam w środku. Adam ją tam schował.
Ewa nachyliła się, zobaczyła w studni piękną kobietę i od razu zjadła jabłko, które podał jej wąż. Czyżby do Raju mieli jedynie pójść Ci, którzy rozpoznają swoje odbicie i przestaną bać się samych siebie? Jak oswoić, akcentowane przez Clarissnę Pinkolę Estes, zewnętrzne odbicia swego wnętrza?
Film jako „głęboka” studnia
Takim zwierciadłem, adekwatnie do cywilizacji zachodniej, jak trafnie ujął to Rollo May w książce „ Błaganie o mit”, są filmy. Korzystając z pradawnej tradycji bajarzy – współcześnie, to film pomaga człowiekowi utrzymać ład i porządek w życiu. Nadaje mu sens, dostarcza wzorców zachowań, postaw, pozwala spojrzeć inaczej na problemy. May uważa, że sytuacje przedstawione w filmach są metaforą naszego życia, a poprzez oglądanie filmów często podświadomie znajdujemy odpowiedzi na nasze pytania, rozwiązania problemów. Często są to rozwiązania zdecydowanie bardziej skuteczne, niż rady innych ponieważ oglądając film, jesteśmy nastawieni na rozrywkę i uczymy się mimochodem. Dodatkowo film opowiada o kimś innym, nie o nas – co daje poczucie bezpieczeństwa widza, który spogląda z dystansem na swoje życie z boku i może zobaczyć je, tak jak w galerii, z innej perspektywy oraz ujrzeć coś więcej niż będąc blisko.
Czerpanie ze studni vs czepianie się studni
Trafnie opisuje, oprócz oglądania, zasadność dyskusyjnych form spotkań filmowych, Krzysztof Zanussi. Reżyser akcentuje potrzebę swobodnej wymiany poglądów i tęsknotę do wymiany myśli na szerszym forum – wymiany myśli ludzi odmiennych zawodów, światopoglądów i sposobów życia. Jednocześnie nie można przewidzieć jak, kto zareaguje na film. Każdy film powoduje różne doznania u różnych osób. DKFK to szczególny rodzaj kręgu jednoczącego Kobiety poszukujące źródeł inspiracji i rekreacji. Wychodząc naprzeciw sygnalizowanym potrzebom Twórcza Akademia Kobiet – TAK – wraca do studni, by czerpać z szerokiego repertuar filmów stanowiących esencję identyfikacji i konfrontacji z archetypami, modelami czy projekcjami i metaforami życia Kobiety. Do takiej wspólnej formy odnalezienia skarbu – który zdaniem Clarissy Pinioli Estes przewija się przez setki baśni z całego świata, których współczesnym odpowiednikiem jest film – zachęca motyw wyłowienia go z morskiego dna czy zaczerpnięcia ze studni lub ujrzenia go w tafli świeżej wody. Skarbem tym jest głębsza i pełniejsza świadomość siebie.
